Η Τελευταία Επιλογή
Ξυπνάω. Όλα μοιάζουν γνώριμα. Αυτή τη φορά είναι διαφορετικά. Όλα είναι χειρότερα. Τα χέρια και τα πόδια μου δεμένα από το προσωπικό του Τμήματος Επειγόντων Περιστατικών. Γύρω μου, αρκετοί αστυνομικοί. Δεν με τρομάζουν. Αλλά με κάνουν να αναρωτιέμαι:
Τι σκατά έκανα;
Μήπως έκανα κάτι σε κάποιον; Έκανα κάτι επικίνδυνο; Fuck! Δεν έχω καλό προαίσθημα. Φωνές από δίπλα. Κάποιες γνωστές. Κάποιες τρέμουν. Κάποιες σχεδόν κλαίνε.
Σκέφτομαι:
ΓΑΜΩΤΟ. Έκανα κάτι λάθος. Παράνομο. Πολύ λάθος.
Δεν φοράω τα γυαλιά μου. Δεν φοράω φακούς επαφής. Και δεδομένου ότι είμαι, μεταφορικά και κυριολεκτικά, μισό-τυφλός, το σκοτάδι της κατάστασης γίνεται ακόμα πιο πυκνό. Όλο μοιάζει με σκηνή από παλιό θρίλερ του Χίτσκοκ.
Αφυδάτωση φούλ. Το σώμα πονάει. Ο πόνος θα έλεγε κανείς έχει φτάσει σε σχεδόν κυτταρικό επίπεδο. Στέλνει απελπισμένα σήματα αφυδάτωσης στον εγκέφαλο—ή ό,τι έχει απομείνει απ’ αυτόν.
Η φωνή μου είναι ανύπαρκτη, και η επικοινωνία με τα ασπρόμαυρα ανθρωπόμορφα σκιερά πλάσματα που κινούνται γύρω μου είναι σχεδόν αδύνατη.
Καταφέρνω να γρυλίσω—σαν σκύλος. Ή λύκος, χωρίς το μεγαλείο του.
«Μπορώ να έχω λίγο νερό σας παρακαλώ; Μόνο αυτό. Λίγο νερό.»
Αυτό μόνο. Στη φωνή ενός πρεζάκια που μόλις βγήκε απ’ το υπόγειο της κόλασης.
Η νοσοκόμα έρχεται κρατώντας ένα από αυτά τα αηδιαστικά, πλαστικά, "αποστειρωμένα" ποτήρια νοσοκομείου. Τα έχεις δει; Αυτά με το άθλιο καλαμάκι που είναι μέρος του ποτηριού και βγαίνει προς τα έξω σαν προεξοχή του ίδιου άθλιου πλαστικού. Σε “καλές” εποχές, θα της έλεγα:
«Φίλη μου, ούτε τον κώλο μου δεν θα σκούπιζα μ’ αυτό. Φέρ’ μου εμφιαλωμένο. Τώρα. Έφυγες»
Σκέφτομαι πόσο ταπεινωτικός και αλαζόνας μπορεί να γίνει ο άνθρωπος και ντρέπομαι για λογαριασμό μου. Και θα το έλεγα γιατί αυτός ο μαλάκας ήμουν μερικές φορές.
Αλλά αυτή τη φορά; Αυτή τη φορά, έμοιαζε με μάννα εξ' ουρανού φίλε.
«Το νερό είναι καλύτερο από το τίποτα», σκέφτηκες ο ταπεινωτικός αλαζόνας του μέσα μου, και το ρούφηξα μονομιάς.
Στα 38 μου χρόνια δεν έχω γευτεί και ευχαριστηθεί τόσο όσο αυτό φίλη. Οι φωνητικές μου χορδές, κάπως πιο υγρές, υποβοηθούμενες από το μάννα κατάφεραν ένα «ευχαριστώ» στρέιτ από τη ψυχή μου και ένα δειλό:
«Μπορώ να έχω λίγο ακόμα;»
Αρνήθηκε. Δεν ήθελε να ρισκάρει να κάνω εμετό. Ενδιαφέρον. Θα το ψάξω. Είναι κάτι που παίζει; Μπορεί να συμβεί; Αν ξέρεις πες.
Ο τόπος; Άγνωστος ακόμα. Ξέρω πως δεν είμαι σπίτι. Ξέρω και πως δεν είμαι νεκρός. Αλλά η κατάσταση; Χαραγμένη στον εγκέφαλο.
Αυτό φιλαράκια μου? Ψυχωσικό επεισόδιο νούμερο τρία. Trois. Très. Three.
Καλωσήρθες στον σκοτεινό κόσμο της Crystal Meth.
Η κυρία αυτή έχει πολλά “χαριτωμένα” παρατσούκλια. Αλλά σε αυτό το κομμάτι του ίντερνετ, θα τη λέμε με το πραγματικό της όνομα. Χωρίς κώδικες. Χωρίς ντροπή. Ο λόγος άλλωστε που αγόρασα κι εγώ το δικό μου χωραφάκι στο κυβερνοχώρο του σήμερα που όλοι ζούμε και όλοι αφήνουμε αποτυπώματα παντού σε ξένα χωράφια (βλέπε Facebook, TikTok) της κυβερνοχωρικής δικτατορίας.
Το έκανα. Μου ανήκει. Crystal Meth. Ξέρεις τι είναι; Αν ναι, ελπίζω να μην το ξέρεις από πρώτο χέρι όπως και εύχομαι να μην έχεις βάλει Χ στο κείμενο τώρα. Αλλά κι αν πάλι έχεις βάλει Χ. Στρουθοκαμιλίζεις. Όπως όλοι μας.
Αν όχι, διάβασε με προσοχή. Και προσπάθησε—σε παρακαλώ—να αφήσεις την κρίση έξω από αυτή τη διαδικασία. Ίσως πάρεις κάτι από αυτό.
Αυτός, που λες, είναι ο προσωπικός μου χώρος. Θέλω να είναι ωμός. Να είναι πραγματικός.
Γιατί αν κάποιος βρεί αυτό το blog και συνεχίσει να διαβάζει, δεν θέλω να του δώσω ούτε μισό ψέμα. Ούτε ίχνος ωραιοποίησης.
Μηδέν περιθώρια.
Αυτό το blog, το δικό μου blog, είναι προϊόν προσωπικής εμπειρίας με τον εθισμό. Το χειρότερο εθισμό που υπάρχει.
Για σύγκριση:
Κοκαΐνη; Τσαγάκι
Χόρτο; Τίποτα. Βιολογικά πράγματα. Ένα βότανο αποδεκτό από την κοινωνία "στρουθοκάμηλο" που λέγαμε?
Δεν συνεχίζω—όχι γιατί δε θα ήθελα, αλλά γιατί δεν έχει νόημα και δε ξέρω κιόλας τι παίζει εκεί έξω.
Γιατί η δική μου εμπειρία ξεκίνησε από τον πάτο. Έτσι λειτουργώ. Γιατί να ξεκινήσω με κάτι “light” όταν μπορώ να πάω κατευθείαν στο τέλος;
Και έτσι το έκανα. Πήγα. Βρήκα τη χειρότερη ουσία στην ιστορία. Την εποχή που άρχισε να εξαπλώνεται παντού. Και την κράτησα φίλε μου. Και ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με τον θάνατο 100 και 1 φορές. Γιατί αυτός ο εξυπνάκιας είμαι. Αλλά φίλη μου το θάνατο τον είδα πραγματικά στα ψυχωσικά επεισόδια μου. Επαναλαμβάνω, όχι 1, όχι 2 αλλά 3 φορές.
Αυτό το blog στην αρχή θα είναι χαοτικό. Δεν ξέρω πώς να το δομήσω. Ξέρω μέρη. Ξέρω στιγμές. Ξέρω τι ένιωσα. Αυτό θα γράφω. Η δομή; Θα τη βρω στη πορεία.
Αν θέλεις να το διαβάσεις, δείξε λίγη υπομονή όσο “μαθαίνω” να γράφω ιστορίες. Ή blog. Ή όπως το λέν τελοσπάντων.
Αλλά είναι σημαντικό να ειπωθεί.
Όχι γιατί το λέω εγώ. Αλλά γιατί πρέπει να μάθουμε τι είναι ο εθισμός. Ο εθισμός στην κρυσταλλική μεθαμφεταμίνη.
Με βρήκαν στην άκρη ενός δρόμου. Εξαφανισμένος για μέρες. Αγνοούμενος στα δελτία ειδήσεων.
Βγήκα από τη ζωή μου ένα απόγευμα Δευτέρας, και ξαναμπήκα ένα πρωί Πέμπτης, μέσα σε νοσοκομείο, περικυκλωμένος από αστυνομικούς, νοσοκόμες και τον απόηχο ενός σωρού κακών επιλογών. Αυτό ήταν το τελευταίο μου επεισόδιο ψύχωσης. Το τρίτο. Απ’ αυτά που δεν ζητούν άδεια. Κι όταν φεύγουν, αφήνουν στάχτες. Αυτή τη φορά ήταν που όχι μόνο τον είδα το χάρο και το θάνατο. Έφυγα μαζί τους, σεργιάνισα για τρεις μέρες και ξαναμπήκα στο θλιβερό κορμί μου.
Και να η αλήθεια:
Δεν γράφω αυτή την ιστορία για τίποτα άλλο, παρά για μια απόφαση και αυτά τα τεράστια κομμάτια της ψυχής μου που τα λεν φίλους, αδελφούς και γονείς.
Η απόφαση απλή και Τελική. Τα options τα έχεις κάψει όλα φίλε. Έφτασες στα δυο τελευταία. Θάνατος η full blown rehab.
Και ο θάνατος δε μου έκατσε. Οπότε.
Μακροχρόνιο. Κλειστό. Ένα ή δύο χρόνια. Χωρίς κινητό. Χωρίς επαφή με τον έξω κόσμο. Μόνο χρόνος. Χρόνος για να επιβιώσω. Χρόνος για να προσπαθήσω.
Και ναι—με τρομάζει.
Τρέμω. Δεν έχω ποινικό μητρώο όπως οι περισσότεροι που έχω γνωρίσει μέχρι τώρα στο πρόγραμμα.
Αλλά έχω τατουάζ. Όχι αυτά που ουρλιάζουν “μου το έκανε ο συγκρατούμενος στο κελί”. Τα άλλα. Τα “ωραία”. Αυτά που λένε:
“Έχω πτυχία μοριακής βιολογίας.”
Hipster ε?
Έχω άγχος. Πολύ. Έχω ενοχές. Τεράστιες. Και ένα προφίλ στο LinkedIn που όλοι θεωρούν αξιοζήλευτο. Αλλά αυτό δεν με έσωσε, έτσι δεν είναι;
Αυτή είναι η αρχή. Η αρχή ενός χάρτη. Για μένα. Για όποιον θέλει να καταλάβει πώς κανείς φτάνει μέχρι εδώ.
Για όποιον θέλει να μην φτάσει ποτέ.
Θα τα γράψω όλα. Αναρτήσεις, μία προς μία. Μέχρι να μπω. Όσο ακόμα μπορώ. Και όταν είμαι μέσα κάτι θα σκαρφιστώ για να συνεχίζω να γράφω.
Γιατί αυτή τη φορά;
Member discussion